فیلم سینمایی مست عشق | و سرانجام عشق است که کارساز است

فیلم سینمایی مست عشق

سال ساخت: 1398 – 1400

سال اکران: 1403

ژانر: درام – تاریخی – عاشقانه

کشور سازنده: ایران – ترکیه

کارگردان: حسن فتحی

نویسنده: حسن فتحی – فرهاد توحیدی

قبل از هر اظهار نظری باید اعتراف کنم که من از کودکی شیفته ماجرای شمس و مولانا بودم. شمس تبریزی شخصیت بسیار مرموز و مبهمی دارد.

اتفاقاتی که در سال 623 هجری رخ داد به نحوی است که اگر اسناد تاریخی و پیشینه مولانا نبود، این داستان به یک افسانه شباهت داشت تا ماجرای واقعی!

سراغ فیلم مست عشق می‌روم. کمتر به یاد دارم که در پایان یک فیلم، کل سینما شروع به تشویق کنند، شاید در جشنواره یک امر طبیعی باشد اما در اکران عمومی کمتر دیدم و شنیدم. اتفاقی که در پایان مست عشق در سالن سینما رخ داد. تشویق جانانه و نشان از رضایت مخاطب در سینما داشت.

حسن فتحی در مقام کارگردان از شب دهم، مدار صفر درجه تا شهرزاد و سریال کم فروغش جیران؛ یک کارگردان کاربلد و قابل احترام است. شروع فیلم مست عشق با ماجرای معروف قتل شمس‌تبریزی همراه است و مخاطب با فلش‌بک‌های متعدد به همراه شخصیت‌های اصلی، سعی در حل معما دارد.

رنگ بندی، طراحی صحنه و به طور کلی اتمسفر فیلم، شما را به قونیه 623 هجری خواهد برد. دیالوگ‌ها، نوع روایت داستان و شخصیت پردازی شمس، بی نظیر و درجه یک است. حتی با دوبله فارسی بازیگران ترکیه‌ای؛ همچنان انسجام کار حفظ شده است.

اما بی شک هر کار خوبی نقاط ضعفی هم دارد.

مست عشق و نکاتی که می‌توانست بهتر باشد!

بلافاصله پس از تیتراژ پایانی، یک سوال ذهنم را درگیر کرد. چرا سرعت اتفاقات و معرفی شخصیت‌های فیلم به شدت بالا بود؟

البته کاملا واقفم که نمی‌توان ماجرای شمس و مولانا را در یک نمایش کمتر از دو ساعت به خوبی روایت کرد.

اما تعدادی کات غیر منطقی یا قطع شدن ناگهانی سکانس بشدت توی ذوق می زد. شنیده‌هایی هست که بخش‌هایی از فیلم به زیر تیغ بی رحم سانسور رفته، اگر این چنین است؛ اثری بی نظیر را به اثری خوب تبدیل کرده!

شخصیت پردازی مولانا می‌توانست بسیار بسیار بهتر باشد. البته که بازی پارسا پیروزفر یک بازی فوق‌العاده است. مثل همیشه و به قول معروف یک بازی زیرپوستی و جذاب. اما من احساس کردم مولانا می‌توانست خیلی بهتر باشد.

جلوه‌های ویژه: من این ایراد را از فیلم سینمای مه THE MIST فرانک دارابونت هم گرفتم. واقعا حیف است که در یک پروژه بین‌المللی از جلوه‌های ویژه حرفه‌ای‌تر و بهتر استفاده نشده است.

پرداخت به عشق شمس و کیمیا بیشتر از ماجرای رخ داده بین مولانا و شمس بود. انتظار داشتم که لفاظی‌های شمس و صحبت‌های عارفانه بین او و مولانا بیشتر باشد. اما خب این فیلم، یک برداشت و نگاه آزادانه از ماجرای شمس و مولاناست.

فیلم سینمایی مست عشق و سخن پایانی:

عشق و تنها عشق است که در این جهان می‌ماند.

بی شک بازی بی نظیر شهاب حسینی، زیر آن گریم سنگین، آن احساس پاک و قابل باوری که به کیمیا داشت؛ فراموش نشدنی است.

سکانس پایانی فیلم، جز ده سکانس برتری است که در سال‌های اخیر دیده‌ام.

سکانس پایانی که مفهوم کل فیلم را در یک حرکت آرام دوربین به خوبی تصویر می‌کند.

مفهومی که روشن است: عشق واگیر دارد و اهل عشق را از بی ‌آبرویی باکی نیست.

امیدوارم که مست عشق، خون تازه‌ای به رگ‌های خشکیده سینمای ایران بدهد. این فیلم را با دوستان و خانواده در سینما ببینید.

ارادتمند؛ رضا تکلی